درمان و علائم بیش فعالی در کودکان

اختلال نقص توجه / بیش فعالی (ADHD) یک اختلال شایع عصبی-رشدی است که در دوران کودکی آغاز می شود و با الگوهای رفتاری مداوم مشخص می شود که بر توانایی کودک در توجه، کنترل تکانه ها و فعالیت بیش از حد تأثیر می گذارد. این اختلال می تواند منجر به مشکلاتی در مدرسه، خانه، روابط اجتماعی و عزت نفس کودک شود.

انواع بیش فعالی در کودکان:

ADHD به سه نوع اصلی تقسیم می شود:

• نوع غالب بی توجهی (ADHD-PI): این نوع با مشکل در تمرکز، حواس پرتی و سازماندهی مشخص می شود. کودکان مبتلا به این نوع ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود، جزئیات را از دست بدهند و تکالیف مدرسه را به پایان نرسانند.
• نوع غالب بیش فعالی-(ADHD-HI): این نوع با بی قراری بیش از حد، بی تابی و مشکل در کنترل تکانه ها مشخص می شود. کودکان مبتلا به این نوع ممکن است دائما در حال حرکت باشند، نوبت را رعایت نکنند و کارهای خطرناکی انجام دهند.
• نوع ترکیبی (ADHD-C): این نوع شایع ترین نوع است و علائم هر دو نوع غالب را شامل می شود.

علائم بیش فعالی در کودکان:

علائم بیش فعالی در کودکان بسته به نوع اختلال می تواند متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل موارد زیر می شود:

• بی توجهی:
  • به راحتی حواسشان پرت می شود.
  • مشکل در تمرکز بر روی جزئیات.
  • به سختی دستورات را دنبال می کنند.
  • به نظر می رسد که گوش نمی دهند.
  • با سازماندهی و تکمیل وظایف مشکل دارند.
  • اغلب وسایل خود را گم می کنند.
• بیش فعالی:
  • دائما در حال حرکت هستند (کودکان کوچکتر ممکن است بی قراری داشته باشند).
  • نمی توانند در یک مکان برای مدت طولانی بی حرکت بنشینند.
  • بیش از حد صحبت می کنند.
  • در فعالیت های آرام مشکل دارند.
  • انگار همیشه در حال دویدن یا بالا رفتن از چیزی هستند.
• تکانشگری:
  • قبل از فکر کردن عمل می کنند.
  • مشکل در صبر کردن برای نوبت خود دارند.
  • پاسخ های بی فکرانه در مدرسه می دهند.
  • اغلب کارهای خطرناکی انجام می دهند بدون اینکه عواقب آن را در نظر بگیرند.

تشخیص بیش فعالی در کودکان:

تشخیص ADHD توسط یک متخصص بهداشت روان، مانند روانشناس یا روانپزشک کودک و نوجوان انجام می شود. تشخیص بر اساس معاینه بالینی، مصاحبه با والدین و کودک و ارزیابی های رفتاری صورت می گیرد.

درمان بیش فعالی در کودکان:

هیچ درمان قطعی برای ADHD وجود ندارد، اما درمان می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک کند. ترکیبی از درمان های زیر اغلب مورد استفاده قرار می گیرد:

• درمان دارویی: داروهای محرک مانند ریتالین (متیل فنیدات) و آدرال (آمفتامین / دکستروآمفتامین) می توانند به بهبود تمرکز و کاهش بی قراری کمک کنند.
• درمان رفتاری-شناختی (CBT): این نوع درمان به کودکان کمک می کند تا الگوهای تفکر و رفتار منفی را شناسایی و تغییر دهند.
• آموزش مهارت های زندگی: این نوع آموزش به کودکان مهارت هایی را می آموزد که به آن ها در مدیریت زمان، سازماندهی، حل مسئله و تعامل با دیگران کمک می کند.
• حمایت از والدین و معلمان: آموزش و حمایت از والدین و معلمان در زمینه مدیریت علائم بیش فعالی در کودکان نیز بسیار مهم است.

نتیجه گیری:

بیش فعالی در کودکان یک اختلال شایع است که می تواند بر توانایی کودک در مدرسه، خانه و روابط اجتماعی تأثیر بگذارد. با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، می توان علائم بیش فعالی را مدیریت کرد و به کودک کمک کرد تا زندگی پرباری داشته باشد.

اختلال بیش فعالی-کمبود توجه (ADHD) یک اختلال شایع رشدی عصبی است که بر رفتار و توجه کودکان تأثیر می‌گذارد. علائم بیش فعالی در کودکان اغلب در سنین پیش‌دبستانی یا ابتدایی ظاهر می‌شود و می‌تواند بر عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی و عزت نفس کودک تأثیر منفی بگذارد.

برای تشخیص ADHD، علائم باید در دو یا چند محیط (مثلاً خانه، مدرسه) به مدت حداقل شش ماه با شدت کافی و به گونه‌ای که با سطح رشد کودک همخوانی نداشته باشد، وجود داشته باشد.

علائم بیش فعالی در کودکان را می‌توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد:

• علائم بی‌توجهی:
  • کودک اغلب در حین بازی یا انجام تکالیف، به راحتی حواسش پرت می‌شود.
  • به جزئیات دقت نمی‌کند و اشتباهات مکرر انجام می‌دهد.
  • به سختی دستورات را دنبال می‌کند و تکالیف را به پایان نمی‌رساند.
  • اغلب وسایل خود را گم می‌کند.
  • از انجام تکالیف ذهنی که نیازمند تلاش مداوم است، اجتناب می‌کند.
  • فراموشکار است.
• علائم بیش فعالی:
  • کودک بی‌قرار است و در صندلی خود آرام نمی‌نشیند (در سنین بالاتر ممکن است فقط احساس بی‌قراری درونی داشته باشد).
  • با دست و پا ورجه می‌زند یا در صندلی خود می‌لولد.
  • بیش از حد حرف می‌زند.
  • نمی‌تواند در صف یا حین فعالیت‌های گروهی بی‌حرکت بماند.
  • همیشه در حال حرکت است (دویدن یا بالا رفتن از وسایل) یا اینطور به نظر می‌رسد که انگار موتور درونش روشن است.
• علائم تکانشگری:
  • قبل از اینکه فکرش را کامل کند، حرف می‌زند یا اقدام می‌کند.
  • نمی‌تواند منتظر نوبت خود بماند.
  • اغلب چیزهایی را بدون فکر کردن برمی‌دارد.
  • ممکن است در موقعیت‌های خطرناک، بدون در نظر گرفتن عواقب، عمل کند.

** شدت علائم بیش فعالی در کودکان می‌تواند متفاوت باشد.** برخی از کودکان ممکن است بیشتر علائم بی‌توجهی را نشان دهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است ترکیبی از علائم بیش فعالی و تکانشگری داشته باشند.

تشخیص بیش فعالی در کودکان توسط متخصصان روانشناسی یا روانپزشکی و با استفاده از ابزارهای تشخیصی تخصصی صورت می‌گیرد. این ارزیابی‌ها ممکن است شامل مصاحبه با والدین و کودک، پرسشنامه‌های رفتاری و ارزیابی‌های عملکرد تحصیلی باشد.

اگر در مورد علائم بیش فعالی در کودک خود نگران هستید، با پزشک متخصص اطفال یا یک روانشناس کودک و نوجوان مشورت کنید. تشخیص و درمان به موقع می‌تواند به بهبود قابل توجه علائم و ارتقای کیفیت زندگی کودک کمک کند.

درمان بیش فعالی در کودکان

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال رفتاری و رشدی شایع در کودکان است که بر توجه، تمرکز، کنترل رفتار و فعالیت بیش از حد تأثیر می‌گذارد. خوشبختانه، روش‌های درمانی مؤثری برای مدیریت علائم بیش فعالی در کودکان وجود دارد.

در این مقاله، به بررسی انواع روش‌های درمانی بیش فعالی در کودکان می‌پردازیم:

• درمان دارویی:

اولین خط درمان برای بیش فعالی در کودکان، مصرف داروهای محرک مانند متیل‌فنیدات (Ritalin) و دکسترو آمفتامین (Adderall) است. این داروها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی‌نفرین در مغز، به بهبود تمرکز، کنترل تکانشگری و کاهش فعالیت بیش از حد در کودکان کمک می‌کنند.

• درمان رفتاری-شناختی (CBT):

این نوع درمان به کودکان مبتلا به بیش فعالی کمک می‌کند تا الگوهای تفکر و رفتار ناسالم خود را شناسایی و تغییر دهند. در جلسات CBT، کودک مهارت‌های مدیریت زمان، سازماندهی، حل مسئله و کنترل خشم را می‌آموزد.

• آموزش مهارت‌های اجتماعی:

کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است در برقراری ارتباط و تعامل با همسالان خود دچار مشکل شوند. آموزش مهارت‌های اجتماعی به این کودکان کمک می‌کند تا روابط مؤثر و سازنده‌ای با دیگران برقرار کنند.

• آموزش والدین:

آموزش والدین در مورد بیش فعالی و روش‌های مدیریت رفتار کودک، بخش مهمی از درمان است. والدین با شرکت در این دوره‌ها، یاد می‌گیرند که چگونه با رفتارهای چالش‌برانگیز کودک خود به طور مؤثر برخورد کنند و محیط حمایتی و مثبتی را برای او فراهم آورند.

• سایر روش‌های درمانی:

برخی از روش‌های درمانی مکمل مانند نوروفیدبک، مدیتیشن و یوگا ممکن است در کنار درمان‌های اصلی، به کاهش علائم بیش فعالی و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک کنند.

نکات مهم در درمان بیش فعالی کودکان:

• تشخیص و درمان زودهنگام بیش فعالی در کودکان بسیار حائز اهمیت است.
• هیچ روش درمانی واحدی برای تمام کودکان مبتلا به بیش فعالی وجود ندارد و ممکن است ترکیبی از روش‌های درمانی برای کودک شما مناسب باشد.
• موفقیت در درمان بیش فعالی نیازمند همکاری و مشارکت والدین، کودک، مربیان و متخصصان درمان است.

توصیه پایانی:

اگر نگران رفتار و فعالیت فرزند خود هستید و احتمال می‌دهید که او مبتلا به بیش فعالی باشد، حتماً با یک متخصص روانپزشک یا روانشناس کودک و نوجوان مشورت کنید. تشخیص به موقع و دریافت درمان مناسب می‌تواند به بهبود عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی و کیفیت کلی زندگی فرزندتان کمک کند.

اختلال بیش فعالی-کمبود توجه (ADHD) یک اختلال رفتاری- رشدی عصبی است که با الگوهای مداوم بی‌توجهی، بیش فعالی و تکانشوری مشخص می‌شود. این علائم در زندگی روزمره فرد اختلال ایجاد کرده و با سطح رشدی او همخوانی ندارند.

مهمترین علائم بیش فعالی را می‌توان به دو دسته کلی تقسیم کرد:

• علائم بی‌توجهی:

  • دشواری در حفظ توجه: فرد مبتلا به بیش فعالی به راحتی حواسش پرت می‌شود و نمی‌تواند برای مدت طولانی روی یک تکلیف تمرکز کند.
  • عدم گوش دادن دقیق به دستورات و صحبت‌ها: به نظر می‌رسد فرد مبتلا به بیش فعالی گوش نمی‌کند، حتی زمانی که مستقیماً با او صحبت می‌شود.
  • عدم تکمیل کارها و تکالیف: فرد مبتلا به بیش فعالی اغلب کارها را نیمه تمام رها می‌کند و به راحتی از فعالیتی به فعالیت دیگر می‌پردازد.
  • مشکل در سازماندهی و برنامه‌ریزی: فرد مبتلا به بیش فعالی در سازماندهی وسایل، تکالیف مدرسه و فعالیت‌های روزانه خود با مشکل مواجه است.
  • گم کردن وسایل ضروری: فراموش کردن وسایل مورد نیاز در مدرسه، خانه یا سایر مکان‌ها، یکی از علائم شایع بیش فعالی است.
  • به آسانی از فعالیت‌های ذهنی اجتناب کردن: فرد مبتلا به بیش فعالی از انجام تکالیف مدرسه یا فعالیت‌هایی که نیازمند تلاش ذهنی مداوم است، اجتناب می‌کند.
  • حواس پرتی با محرک‌های بیرونی: فرد مبتلا به بیش فعالی به راحتی با محرک‌های محیطی مانند صداها یا حرکات دیگران، حواسش پرت می‌شود.
  • فراموشی مکرر فعالیت‌های روزانه: فرد مبتلا به بیش فعالی اغلب فراموش می‌کند کارهای روزمره خود را انجام دهد.

• علائم بیش فعالی و تکانشوری:

  • حرکت مداوم: فرد مبتلا به بیش فعالی نمی‌تواند برای مدت طولانی ساکن و بی‌حرکت بماند، به خصوص در موقعیت‌هایی که انتظار می‌رود بی‌حرکت بنشیند.
  • دویدن یا بالا رفتن از اشیا در موقعیت‌های نامناسب: به خصوص در کودکان، دویدن یا بالا رفتن از وسایل نامناسب، یکی از علائم شایع بیش فعالی است.
  • عدم توانایی در آرام و ساکت نشستن: فرد مبتلا به بیش فعالی حتی در زمان‌هایی که نشستن ضروری است، به طور مداوم در حال حرکت و جابه‌جایی است.
  • حرف زدن بیش از حد: فرد مبتلا به بیش فعالی تمایل زیادی به صحبت کردن دارد و ممکن است بدون نوبت حرف بزند یا حرف دیگران را قطع کند.
  • بی‌قراری و دست و پاچه بودن: فرد مبتلا به بیش فعالی احساس بی قراری و دست و پاچه بودن داشته و نمی‌تواند برای مدت طولانی در یک جا بماند.
  • پاسخ عجولانه بدون تفکر: فرد مبتلا به بیش فعالی بدون فکر کردن و پیش‌بینی عواقب، به سؤالات پاسخ می‌دهد یا اقدام به انجام کاری می‌کند.
  • مشکل در صبر کردن نوبت خود: فرد مبتلا به بیش فعالی در بازی‌ها یا موقعیت‌های گروهی، نمی‌تواند برای نوبت خود صبر کند.
  • قطع کردن صحبت یا بازی دیگران: فرد مبتلا به بیش فعالی بدون توجه به دیگران، صحبت یا بازی آن‌ها را قطع می‌کند.

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی-رشدتی شایع در دوران کودکی است. این اختلال با الگوی مداوم علائم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می‌شود که در خانه، مدرسه و سایر محیط‌های اجتماعی با شدت نامناسب برای سطح رشدی کودک تداخل ایجاد می‌کند.

تشخیص ADHD در کودکان 6 تا 12 سال بر اساس معیارهای تشخیصی ذکر شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) صورت می‌گیرد. این معیارها به تفکیک علائم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری دسته‌بندی شده‌اند. برای تشخیص ADHD، کودک باید حداقل شش مورد از این علائم را به مدت حداقل 6 ماه و با شدت نامناسب برای سن در دو یا چند محیط (مثلا خانه و مدرسه) از خود نشان دهد.

علائم بی توجهی در کودکان 6 تا 12 سال:

• اغلب در تکمیل تکالیف مدرسه‌ای، کارهای روزمره یا فعالیت‌های دیگر به جزئیات دقت نمی‌کند و اشتباهات دقتی مرتکب می‌شود.
• اغلب در گوش دادن به تکالیف مدرسه‌ای، دستورالعمل‌ها یا گفتگوهای طولانی مدت مشکل دارد.
• به نظر می‌رسد اغلب در حین صحبت مستقیم با او حواسش پرت می‌شود.
• اغلب از تکمیل تکالیف مدرسه‌ای، کارهای روزمره یا وظایف محوله در محل کار (یا فعالیت‌های مشابه در محیط سنی) امتناع می‌کند یا آن‌ها را به تعویق می‌اندازد (نه به دلیل رفتار برهم‌زننده یا عدم درک تکلیف و نه به دلیل بی‌میلی به انجام آن).
• اغلب وسایل مورد نیاز برای انجام تکالیف یا فعالیت‌ها (مانند لوازم مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف، تلفن همراه یا کلید) را گم می‌کند.
• اغلب به دلیل حواس‌پرتی در حین انجام تکالیف یا فعالیت‌های سازماندهی شده، به راحتی منحرف می‌شود (برای کودکان بزرگتر و نوجوانان، ممکن است به معنای افکار نامرتبط باشد).
• اغلب مشکل دارد در سازماندهی دادن به وظایف و فعالیت‌ها؛
• اغلب از فعالیت‌هایی که نیازمند تلاش ذهنی مداوم است (مانند کار بر روی تکالیف مدرسه‌ای یا شغلی) اجتناب می‌کند یا با اکراه بسیار آن‌ها را انجام می‌دهد.
• اغلب وسایل مورد نیاز برای انجام تکالیف یا فعالیت‌ها را گم می‌کند (مانند لوازم مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف، تلفن همراه یا کلید).

علائم بیش فعالی – تکانشگری در کودکان 6 تا 12 سال:

• اغلب دست و پاهایش در حال جنبیدن است به گونه‌ای که در صندلی خود در مضیقه است.
• در شرایطی که ماندن در جای خود انتظار می‌رود، از صندلی خود بلند می‌شود (مثلا در کلاس درس یا سایر موقعیت‌های اداری).
• اغلب بیش از حد می‌دود یا بالا و پایین می‌پرد (در نوجوانان یا بزرگسالان ممکن است به معنای احساس بی‌قراری یا بی‌تحملی درونی باشد).
• قادر به بازی یا شرکت در فعالیت‌های اوقات فراغت به طور آرام نیست.
• اغلب در حال حرف زدن است.
• اغلب قبل از اینکه سوال تمام شود، پاسخ می‌دهد (یا پیش‌بینی می‌کند که چه خواهند گفت).
• تحمل نوبت برای صحبت کردن را ندارد.
• اغلب در حین یک گفتگو یا بازی، وسایلی را که نوبت استفاده از آن‌ها نیست برمی‌دارد.

توجه: این لیست تنها برای آشنایی کلی با علائم بیش فعالی در کودکان 6 تا 12 سال است و به منظور تشخیص قطعی نباید مورد استفاده قرار گیرد. تشخیص نهایی بر عهده متخصصان روانپزشک یا روانشناس کودک و نوجوان است.

درمان بیش فعالی در نوجوانان

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی-رشدی است که در دوران کودکی آغاز می‌شود و می‌تواند تا نوجوانی و حتی بزرگسالی ادامه یابد. این اختلال با علائم اصلی مانند بیش فعالی، بی توجهی و تکانشگری شناخته می‌شود.

درمان موثر بیش فعالی در نوجوانان نیازمند یک رویکرد جامع است که شامل مداخلات دارویی، درمانی و حمایتی باشد. در این بخش، به بررسی روش‌های مختلف درمان بیش فعالی در نوجوانان می‌پردازیم:

مداخلات دارویی

داروهای محرک مانند ریتالین و آمفتامین، همچنان خط اول درمان بیش فعالی در نوجوانان محسوب می‌شوند. این داروها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی‌نفرین در مغز، به بهبود تمرکز، کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک می‌کنند.

  تاثیر طلاق بر فرزند پسر و دختر

درمان‌های رفتاری-شناختی (CBT)

درمان‌های رفتاری-شناختی (CBT) به نوجوانان مبتلا به ADHD کمک می‌کند تا الگوهای تفکر و رفتار ناسالم خود را شناسایی و تغییر دهند. در این نوع درمان، نوجوان مهارت‌هایی مانند مدیریت زمان، سازماندهی، کنترل تکانه و حل مسئله را می‌آموزد.

حمایت خانواده و مدرسه

نقش خانواده و مدرسه در درمان بیش فعالی در نوجوانان بسیار پررنگ است. والدین و معلمان با کسب آگاهی در مورد اختلال ADHD و دریافت آموزش‌های لازم، می‌توانند محیطی حمایتی و سازگار برای نوجوان مبتلا به بیش فعالی ایجاد کنند.

انتخاب روش مناسب درمان

انتخاب روش مناسب درمان بیش فعالی در نوجوانان به عوامل مختلفی مانند شدت علائم، سن نوجوان، وجود مشکلات همراه و ترجیحات خانواده بستگی دارد. در اغلب موارد، ترکیب چند روش درمانی به صورت همزمان، نتایج بهتری را به همراه خواهد داشت.

سخن پایانی

تشخیص و درمان به موقع بیش فعالی در نوجوانان می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا بر چالش‌های مربوط به این اختلال غلبه کرده و از زندگی تحصیلی، اجتماعی و شغلی موفقی برخوردار شوند.

۱۳ مورد از علائم بیش فعالی در کودکان

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی- رشدی دوران کودکی است که می‌تواند بر رفتار، توجه و فعالیت‌های تحصیلی کودک تأثیر بگذارد. تشخیص زودهنگام و مداخله به موقع می‌تواند به بهبود عملکرد و کیفیت زندگی کودک مبتلا به ADHD کمک کند.

در این مقاله، به شرح ۱۳ مورد از علائم شایع بیش فعالی در کودکان می‌پردازیم که بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) طبقه‌بندی شده‌اند:

۱. بی‌قراری و تکانشگری:

• کودک به طور مداوم در حال حرکت و جنب و جوش است، به خصوص در موقعیت‌هایی که انتظار می‌رود بی‌تحرک بنشیند (مثل کلاس درس یا حین غذا خوردن).
• کودک نمی‌تواند برای مدت طولانی در یک مکان ساکت بماند و دائماً در حال بلند شدن و راه رفتن است.
• کودک اغلب دست و پایش را تکان می‌دهد یا با اشیاء ور می‌رود.
• کودک به راحتی از صندلی خود بلند می‌شود، در حالی که انتظار می‌رود در جای خود بنشیند.
• به نظر می‌رسد کودک همیشه در حال دویدن یا بالا رفتن از چیزی است یا در محیط‌های نامناسب، رفتارهای تکانشگرانه از خود نشان می‌دهد.
• کودک قادر به انجام فعالیت‌های آرام به مدت طولانی نیست.
• کودک اغلب در حال صحبت کردن است.
• کودک قبل از اینکه نوبتش برسد، حرف می‌زند یا وسط حرف دیگران می‌پرد.
• کودک مشکل در صبر کردن برای نوبت خود دارد.
• کودک اغلب بدون فکر کردن و بدون در نظر گرفتن عواقب کار، دست به عمل می‌زند (یا چیزهایی را می‌گوید).

۲. بی‌توجهی:

• کودک اغلب جزئیات مهم را در تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا فعالیت‌های دیگر، به دلیل بی‌دقتی یا بی‌احتیاطی از دست می‌دهد.
• کودک اغلب در حین انجام تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا فعالیت‌های دیگر، به راحتی حواسش پرت می‌شود.
• به نظر می‌رسد کودک اغلب به صحبت‌های مستقیم گوش نمی‌دهد.
• کودک اغلب دستورالعمل‌ها را دنبال نمی‌کند و تکالیف مدرسه یا کارهای محوله را تمام نمی‌کند (به دلیل بی‌توجهی و نه به دلیل عدم درک یا مخالفت).
• کودک اغلب برای سازماندهی کردن تکالیف و فعالیت‌ها مشکل دارد.
• کودک اغلب از انجام تکالیف مدرسه‌ای که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارد، اجتناب می‌کند یا با اکراه انجام می‌دهد (مانند کارهای کلاسی یا تکالیف خانگی).
• کودک اغلب وسایل ضروری برای انجام تکالیف یا فعالیت‌ها را گم می‌کند (مثلاً مداد، کتاب، دفترچه).
• کودک به راحتی در حین انجام فعالیت‌های ذهنی، حواسش پرت می‌شود.
• کودک فراموشکار است در انجام فعالیت‌های روزمره.

توجه داشته باشید:

این لیست تنها شامل برخی از علائم شایع بیش فعالی در کودکان است و لزوماً همه‌ی کودکان مبتلا به ADHD، تمامی این علائم را از خود نشان نمی‌دهند شدت و الگوی علائم می‌تواند در کودکان مختلف متفاوت باشد.

برای تشخیص دقیق اختلال بیش فعالی در کودکان، لازم است به یک متخصص روانپزشک یا روانشناس کودک و نوجوان مراجعه شود.