سندرم چیست و انواع آن

سندرم در اصطلاح پزشکی و روانشناسی، به مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌های بالینی گفته می‌شود که با یکدیگر رخ داده و نشانگر وجود یک اختلال خاص هستند. این علائم می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

• علائم ذهنی (Subjective Symptoms): مواردی که توسط خود بیمار گزارش می‌شوند مانند درد، خستگی، احساس سرگیجه و غیره.
• علایم بالینی (Objective Signs): یافته‌هایی که توسط پزشک در معاینه بیمار قابل مشاهده و اندازه‌گیری هستند مانند تب، فشار خون بالا، بثورات جلدی و غیره.
• آزمایشات پاراکلینیکی (Paraclinical Tests): نتایج حاصل از آزمایش خون، تصویربرداری و سایر بررسی‌های تشخیصی.

توجه داشته باشید که وجود یک علامت به تنهایی نمی‌تواند معرف سندرم باشد، بلکه بر اساس الگوی خاص و همزمانِ بروز علائم و نشانه‌ها، پزشک می‌تواند به وجود سندرم مشکوک شده و برای تشخیص و درمان قطعی اقدامات لازم را انجام دهد.

انواع سندرم:

سندرم‌های متعددی در حیطه پزشکی و روانشناسی وجود دارند که هر کدام با مجموعه‌ای مشخص از علائم و نشانه‌ها شناخته می‌شوند. برخی از سندرم‌های شناخته شده عبارتند از:

• سندرم‌ داون (Down Syndrome): اختلال ژنتیکی ناشی از وجود یک کروموزوم اضافی در جفت بیست و یکم.
• سندرم خستگی مزمن (Chronic Fatigue Syndrome): وضعیتی که با خستگی شدید و مداوم همراه است.
• سندرم تونل کارپال (Carpal Tunnel Syndrome): وضعیتی که بر اثر فشار بر عصب مدیان در مچ دست ایجاد می‌شود و باعث درد، سوزن سوزن شدن و ضعف در انگشتان دست می‌شود.
• سندرم پیش از قاعدگی (Premenstrual Syndrome): مجموعه‌ای از علائم جسمی و روانی که در روزهای قبل از قاعدگی در برخی از زنان رخ می‌دهد.

تشخیص سندرم:

تشخیص سندرم معمولا با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از عوامل صورت می‌گیرد که شامل:

• بررسی شرح حال بیمار: پزشک در این مرحله به دقت به صحبت‌های بیمار در خصوص علائم و نشانه‌های خود گوش می‌دهد.
• معاینه فیزیکی: پزشک بیمار را از نظر وجود علائم بالینی مورد بررسی قرار می‌دهد.
• انجام آزمایشات تشخیصی: در صورت لزوم، ممکن است انجام آزمایش خون، تصویربرداری و یا سایر بررسی‌های تشخیصی برای تایید یا رد وجود سندرم و یا علت زمینه‌ای آن تجویز شود.

درمان سندرم:

روش درمانی سندرم بسته به نوع سندرم و علت زمینه‌ای آن متفاوت است. در برخی موارد، درمان اختصاصی برای سندرم وجود ندارد و پزشک بر کنترل علائم و ارتقاء کیفیت زندگی بیمار تمرکز می‌کند. در برخی موارد دیگر، ممکن است درمان علت زمینه‌ای سندرم، منجر به بهبود و یا حتی رفع کامل علائم شود.

نکات مهم:

• تشخیص سندرم نیاز به تخصص و دانش کافی پزشک دارد.
• مراجعه به موقع به پزشک در صورت مشاهده علائم و نشانه‌های مشکوک، بسیار حائز اهمیت است.
• هر گونه اقدام تشخیصی و درمانی باید حتما تحت نظر پزشک صورت گیرد.

با آگاهی از ماهیت سندرم و مراجعه به موقع به پزشک می‌توان تشخیص و درمان به موقع را تسهیل نمود و از بروز عوارض جدی جلوگیری کرد.

در علم پزشکی، سندروم (نشانگان) به مجموعه ای از علائم و نشانه های بالینی گفته می شود که با همدیگر بروز پیدا می کنند و اغلب، نشانه گر اختلالی خاص هستند. این علائم می توانند شامل موارد زیر باشند:

• علائم ذهنی: مواردی که توسط بیمار احساس می شوند مانند درد، خستگی، سرگیجه و …
• نشانه های جسمی: مواردی که توسط پزشک قابل مشاهده و بررسی هستند مانند تب، تورم، بثورات پوستی و …
• آزمایش های پاراکلینیکی: نتایج غیرطبیعی در آزمایش خون، ادرار، تصویربرداری و …

تفاوت سندروم با بیماری

توجه به این نکته ضروری است که سندروم الزاما به معنای یک بیماری خاص نیست. در برخی موارد، مجموعه علائم و نشانه ها با الگوی مشخص، می تواند نشان دهنده بیماری زمینه ای خاصی باشد. اما در برخی موارد دیگر، علت اصلی ایجاد کننده این علائم به طور کامل شناخته شده نیست و صرفا با مشاهده الگوی علائم، آن را با عنوان سندروم خاص نامگذاری می کنند.

مثال هایی از سندروم

• سندروم داون: این سندروم ناشی از وجود یک کروموزوم اضافی در فرد بوده و با علائمی همچون کوتاهی قد، ناتوانی های ذهنی و برخی ویژگی های ظاهری خاص همراه است.
• سندروم روده تحریک پذیر: این سندروم با علائمی مانند درد شکم، نفخ، اسهال یا یبوست همراه است. علت اصلی ایجاد این سندروم به طور کامل شناخته نشده است.
• سندروم پیش از قاعدگی (PMS): این سندروم با علائم جسمی و روحی متعددی در خانم ها قبل از شروع دوره قاعدگی همراه است.

تشخیص سندروم

تشخیص سندروم معمولا بر اساس بررسی دقیق علائم و نشانه های بیمار، انجام معاینات فیزیکی و در صورت نیاز، انجام آزمایش های تشخیصی صورت می پذیرد. پزشک با در نظر گرفتن الگوی علائم و بررسی های انجام شده، می تواند به وجود سندروم خاصی مشکوک شده و بر اساس آن، اقدامات تشخیصی و درمانی بعدی را انجام دهد.

نکته پایانی : تشخیص و بررسی سندروم های مختلف نیازمند تخصص و دانش کافی در زمینه پزشکی است. در صورت مشاهده علائم و نشانه های مشکوک به هرگونه سندروم، مراجعه به پزشک متخصص برای بررسی دقیق و تشخیص علت زمینه ای ضروری است.

علائم مهم سندروم چیست؟ تشخیص سندروم های مختلف بر اساس طیف وسیعی از علائم صورت می پذیرد. این علائم بسته به نوع سندروم، می توانند در ابعاد ظاهری، رشدی، رفتاری و حتی عملکردهای داخلی بدن بروز پیدا کنند.

دقت داشته باشید که موارد ذکر شده صرفا جنبه اطلاع رسانی داشته و به هیچ عنوان جایگزین تشخیص و درمان تخصصی پزشکی نمی باشد.

برای درک بهتر، لازم است تفکیکی بین دو نوع کلی سندروم قائل شویم:

• سندروم های ژنتیکی: این دسته از سندروم ها ناشی از اختلالات ژنتیکی بوده و معمولا از بدو تولد یا دوران کودکی قابل تشخیص هستند.
• سندروم های اکتسابی: این گروه از سندروم ها در اثر عوامل محیطی مانند عفونت ها، مسمومیت ها و یا آسیب های وارده به بدن در طول زندگی پدید می آیند.

در ادامه به برخی از علائم شایع در دسته های مختلف سندروم اشاره می شود:

علائم ظاهری:

• ناهنجاری های صورت و سر (مانند: کوتاهی قد، عدم تقارن صورت، صفات ظاهری غیرمعمول)
• اختلالات اسکلتی (مانند: کوتاهی قد، ناتوانی های حرکتی)

علائم رشدی:

• تاخیر در رشد جسمی و ذهنی
• ناتوانی های یادگیری

علائم رفتاری:

• بیش فعالی
• کم تحرکی
• پرخاشگری
• اختلالات تکاملی

علائم مربوط به عملکردهای داخلی بدن:

• تشنج
• مشکلات قلبی عروقی
• اختلالات تنفسی
• نارسایی های ارگان های داخلی

توجه: این لیست جامع نبوده و علائم ذکر شده می توانند در افراد مختلف و با توجه به نوع سندروم، شدت و ضعف متفاوتی داشته باشند.

برای تشخیص دقیق سندروم و دریافت درمان مناسب، مراجعه به پزشک متخصص ضروری است. پزشک با بررسی شرح حال بیمار، انجام معاینات فیزیکی و آزمایش های تخصصی، می تواند نسبت به تشخیص نوع سندروم و تجویز درمان های دارویی، حمایتی و توانبخشی اقدام نماید.

سندرم (به انگلیسی: Syndrome) در اصطلاح پزشکی، به گروهی از علائم و نشانه‌های بالینی گفته می‌شود که با همدیگر بروز پیدا می‌کنند و نشانگر یک اختلال خاص هستند. این علائم و نشانه‌ها می‌توانند ماهیت بالینی (قابل مشاهده توسط پزشک)، پاراکلینیکی (قابل تشخیص با آزمایش) و یا حتی رفتاری باشند. ظهور همزمان این مجموعه علائم، به پزشکان در تشخیص بیماری زمینه‌ای کمک می‌کند.

طبقه‌بندی سندرم‌ها:

سندرم‌ها بر اساس عامل زمینه‌ای و یا اندام درگیر می‌توانند دسته‌بندی‌های مختلفی داشته باشند. بطور کلی، دسته‌بندی‌های زیر را می‌توان برای انواع سندرم در نظر گرفت:

• سندرم‌های ژنتیکی: این دسته از سندرم‌ها ناشی از جهش‌های ژنتیکی هستند و فرد از بدو تولد با آن‌ها درگیر است. برخی از نمونه‌های شناخته شده عبارتند از: سندرم داون، سندرم تای ـ ساکس و سندرم فریاد گربه.
• سندرم‌های عفونی: برخی از عوامل عفونی مانند ویروس‌ها و باکتری‌ها می‌توانند منجر به بروز سندرم‌های خاص شوند. نمونه‌هایی از این دست شامل سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) و سندرم خستگی مزمن می‌باشد.
• سندرم‌های متابولیک: اختلالات مادرزادی در متابولیسم بدن نیز می‌توانند زمینه‌ساز بروز انواع سندرم باشند. فنیل‌کتونوری و بیماری ادرار شربتی (بیماری مپل‌سیروپ ادرار) از جمله این موارد هستند.
• سندرم‌های عصبی: این دسته از سندرم‌ها سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. سندرم گیلن باره، سندرم تونل کارپال و سندرم پای بی‌قرار نمونه‌هایی از سندرم‌های عصبی می‌باشند.
• سندرم‌های روانپزشکی: در برخی موارد، مجموعه‌ای از علائم رفتاری و روانی می‌توانند تشکیل‌دهنده یک سندرم خاص باشند. سندرم اوتیسم، سندرم نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) از آن جمله‌اند.

ملاحظات کلیدی:

• تشخیص افتراقی سندرم‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، چرا که ممکن است علائم مشابه در چندین سندرم مختلف بروز یابد. پزشک با بررسی دقیق سوابق پزشکی بیمار، انجام معاینات فیزیکی و آزمایش‌های لازم، اقدام به تشخیص افتراقی و تعیین سندرم زمینه‌ای می‌نماید.
• هر سندرم، بسته به ماهیت خود، نیازمند رویکرد درمانی متفاوتی دارد. در برخی موارد، درمان علامتی برای کنترل علائم صورت می‌گیرد و در برخی موارد دیگر، درمان علت زمینه‌ای مد نظر قرار می‌گیرد.

نتیجه‌گیری: انواع سندرم طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها را شامل می‌شوند که علت زمینه‌ای آن‌ها می‌تواند ژنتیکی، عفونی، متابولیک و یا عصبی باشد. تشخیص صحیح سندرم و بیماری زمینه‌ای، نقش محوری در تعیین درمانی و بهبود کیفیت زندگی بیمار ایفا می‌کند.

سندروم مجموعه ایاز علائم و نشانه های پزشکی است که با هم رخ می دهند و اغلب نشان دهنده یک بیماری زمینه ای خاص هستند. صدها سندرم مختلف وجود دارد که بر تقریباً هر قسمت از بدن تأثیر می گذارد. برخی از سندرم ها شایع هستند، در حالی که برخی دیگر بسیار نادر هستند.

در این مقاله به بررسی دسته بندی کلی سندرم های بدن می پردازیم.

دسته بندی سندرم های بدن

سندرم ها را می توان بر اساس علائم و نشانه های غالب، علت زمینه ای یا بخشی از بدن که تحت تأثیر قرار می گیرد، طبقه بندی کرد. دسته بندی های رایج سندرم ها عبارتند از:

• عصبی (نورولوژیک): این سندرم ها بر سیستم عصبی تأثیر می گذارند که شامل مغز، نخاع و اعصاب محیطی می شود.

• عضلانی-اسکلتی: این سندرم ها بر عضلات، استخوان ها، مفاصل و بافت همبند تأثیر می گذارند.

• گوارشی: این سندرم ها بر دستگاه گوارش تأثیر می گذارند که شامل معده، روده ها، کبد، لوزالمعده و سایر اندام های مرتبط با هضم غذا می شود.

• قلبی عروقی: این سندرم ها بر قلب و عروق خونی تأثیر می گذارند.

• ریه (پنومونولوژی): این سندرم ها بر ریه ها و دستگاه تنفسی تأثیر می گذارند.

• پوستی: این سندرم ها بر پوست تأثیر می گذارند.

• غدد درون ریز: این سندرم ها بر غدد درون ریز که هورمون تولید می کنند، تأثیر می گذارند.

• ژنتیکی: این سندرم ها ناشی از جهش های ژنتیکی هستند.

تشخیص سندروم

تشخیص سندرم اغلب شامل ترکیبی از شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و آزمایشات پزشکی است. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص همه سندرم ها وجود ندارد.

درمان سندروم

درمان سندرم بستگی به علت زمینه ای آن دارد. در برخی موارد، ممکن است درمانی برای بیماری زمینه ای وجود نداشته باشد و درمان بر مدیریت علائم تمرکز کند.

نتیجه گیری ” سندرم ها گروهی از علائم و نشانه های پزشکی هستند که با هم رخ می دهند. صدها سندرم مختلف وجود دارد که بر تقریباً هر قسمت از بدن تأثیر می گذارد. تشخیص و درمان سندرم به علت زمینه ای آن بستگی دارد.

در حیطه پزشکی، تفکیک صحیح بین “سندروم” و “بیماری” ضروری است. هرچند این دو واژه ظاهرا هم‌معنی به نظر می‌رسند، اما تمایزات کلیدی‌ای میان آن‌ها وجود دارد.

بیماری (Disease):

• تعریف: بیماری وضعیتی است که در آن عملکرد طبیعی بدن به دلیل وجود یک عامل زمینه‌ای خاص (پاتوژن، نقص ژنتیکی، اختلالات فیزیولوژیکی و…) دچار اختلال می‌شود.
• علت مشخص: بیماری دارای علت زمینه‌ای شناخته شده‌ای است که می‌تواند منجر به بروز علائم و نشانه‌های اختصاصی گردد.
• تشخیص: تشخیص بیماری بر پایه مجموعه‌ای از علائم، نشانه‌های بالینی، نتایج آزمایشگاهی و یافته‌های تصویربرداری صورت می‌گیرد.
• درمان: هدف نهایی در درمان بیماری، رفع علت زمینه‌ای و بهبود عملکرد طبیعی بدن است.

مثال:

• دیابت نوع ۱: یک بیماری خودایمنی است که در آن به دلیل تخریب سلول‌های لوزالمعده، انسولین کافی تولید نمی‌شود.

سندروم (Syndrome):

• تعریف: سندروم مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌های بالینی است که به طور همزمان بروز پیدا می‌کنند.
• علت احتمالی: علت زمینه‌ای سندروم ممکن است ناشناخته باشد و یا ناشی از عوامل مختلفی باشد.
• تشخیص: تشخیص سندروم بر اساس الگوی خاص علائم و نشانه‌ها صورت می‌گیرد.
• درمان: هدف در درمان سندروم، کنترل و مدیریت علائم است.

مثال:

• سندروم داون: یک اختلال ژنتیکی ناشی از وجود یک کروموزوم اضافی ۲۱ است که با مجموعه‌ای از علائم ظاهری و رشدی خاص همراه است. علت زمینه‌ای این سندروم شناخته شده است، اما درمان قطعی برای آن وجود ندارد و درمان بر کنترل و مدیریت علائم متمرکز است.

توجه:

• در برخی موارد، سندروم می‌تواند زمینه‌ساز بروز یک بیماری خاص شود. برای مثال، سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS) می‌تواند در نهایت منجر به بروز بیماری التهابی روده (IBD) گردد.
• تشخیص افتراقی بین سندروم و بیماری نیازمند بررسی دقیق توسط پزشک متخصص و انجام آزمایشات و بررسی‌های لازم است.

جمع‌بندی: درک تمایز میان سندروم و بیماری برای تشخیص و درمان صحیح حائز اهمیت است. بیماری دارای علت زمینه‌ای مشخص است، در حالی که سندروم مجموعه‌ای از علائم است که علت آن ممکن است ناشناخته باشد. تشخیص و درمان بیماری بر رفع علت زمینه‌ای متمرکز است، در حالی که در سندروم، کنترل و مدیریت علائم در اولویت قرار دارد.

سندروم داون در بارداری | یکی از اختلالات ژنتیکی شایع که در دوران بارداری ممکن است رخ دهد، سندروم داون (تریزومی 21) است. این عارضه به دلیل وجود یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 در سلول های جنین ایجاد می شود. در شرایط طبیعی، هر فرد دارای 23 جفت کروموزوم (46 عدد) است که نیمی از آنها از مادر و نیمی دیگر از پدر به ارث می رسد. در سندروم داون، به جای دو نسخه از کروموزوم 21، سه نسخه از آن در سلول های جنین وجود دارد که منجر به بروز علائم و نشانه های خاص این سندروم می گردد.

علل سندروم داون

علت اصلی ایجاد سندروم داون، تقسیم غیرطبیعی کروموزوم ها در حین شکل گیری اسپرم یا تخمک است. این خطا در تقسیم سلولی می تواند منجر به تریزومی 21 (داشتن سه نسخه از کروموزوم 21) در تمامی سلول های جنین یا بخشی از آنها شود.

انواع سندروم داون

• تریزومی 21 (شایع ترین نوع): در این نوع، تمامی سلول های جنین دارای سه نسخه از کروموزوم 21 هستند.
• جابجایی کروموزومی: بخشی از کروموزوم 21 به کروموزوم دیگری (معمولا کروموزوم 14) متصل می شود.
• موزائیسم: در این حالت، تنها بخشی از سلول های جنین دارای سه نسخه از کروموزوم 21 بوده و سایر سلول ها دارای تعداد طبیعی کروموزوم (دو نسخه) می باشند.

علائم و نشانه های سندروم داون

علائم و نشانه های سندروم داون در افراد مختلف می تواند متفاوت باشد، اما برخی از ویژگی های شایع عبارتند از:

• ظاهر صورت: صاف بودن صورت، فاصله زیاد بین دو چشم، گوش های کوچک و پایین قرار گرفته.
• مشکلات رشدی: تاخیر در رشد جسمی و ذهنی
• کوتاه قامتی: قد افراد مبتلا به سندروم داون معمولا کوتاه تر از حد متوسط است.
• ضعف عضلانی: کاهش تونوس عضلانی و ناتوانی در انجام برخی حرکات

تشخیص سندروم داون

تشخیص سندروم داون را می توان از طریق غربالگری دوران بارداری و تست های تشخیصی انجام داد.

• غربالگری: آزمایشاتی مانند سونوگرافی و تست خون مادر در سه ماهه اول و دوم بارداری می توانند احتمال ابتلای جنین به سندروم داون را تخمین بزنند.
• تست های تشخیصی: آمنیوسنتز (نمونه گیری از مایع آمنیوتیک) و CVS (نمونه گیری از پرزهای جفتی) از جمله روش های قطعی برای تشخیص سندروم داون پیش از تولد هستند.

نتیجه گیری : سندروم داون یک اختلال ژنتیکی است که در دوران بارداری قابل تشخیص می باشد. غربالگری و انجام تست های تشخیصی در صورت لزوم، می تواند به والدین در تصمیم گیری آگاهانه کمک نماید. دریافت مشاوره ژنتیک و مراجعه به پزشک متخصص نیز از اقدامات ضروری در مواجهه با این اختلال به شمار می رود.

سندروم برلین چیست؟ عبارت «سندروم برلین» یک اصطلاح غیررسمی و غیراضی در دنیای پزشکی است. این اصطلاح در واقع به فیلمی استرالیایی به همین نام با ژانر هیجان انگیز و ترسناک محصول سال ۲۰۱۷ اشاره دارد.

در این فیلم، داستانی با موضوع اسارت و آزار و اذیت روایت می شود که در آن، یک گردشگر زن به دام مردی دچار می‌شود که او را در آپارتمان خود در برلین زندانی می‌کند.

نکات مهم:

• هیچ سندروم پزشکی با عنوان «سندروم برلین» وجود ندارد و این اصطلاح صرفا برگرفته از فیلم مذکور است.
• متاسفانه، سناریوی به تصویر کشیده شده در فیلم، بیانگر پدیده واقعی آزار و اذیت خانگی (Domestic Violence) و نگهداری غیرقانونی فرد (Unlawful Imprisonment) است که معضلات جدی جوامع به شمار می روند.
• در صورت مواجهه با چنین شرایطی، درخواست کمک از مراجع ذیصلاح و آگاهی از راهکارهای قانونی برای حفظ امنیت فردی، امری ضروری است.

توصیه: برای درک علمی و اصولی مسائل مرتبط با سلامت روان و آسیب های اجتماعی، بهتر است به منابع معتبر پزشکی و علمی مراجعه شود.

نوزادان ممکن است تحت تاثیر انواع مختلفی از سندروم ها قرار بگیرند. سندروم مجموعه ای از نشانه ها و علائم است که با هم رخ می دهند و علت زمینه ای مشترکی دارند. تشخیص زودهنگام این سندروم ها برای دریافت مراقبت های پزشکی مناسب و بهبود کیفیت زندگی کودک ضروری است.

برخی از شایع ترین سندروم های شناخته شده در نوزادان عبارتند از:

• سندروم داون (تریزومی 21): شایع ترین اختلال کروموزومی در بین نوزادان است که به دلیل وجود یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 ایجاد می شود. علائم این سندروم شامل تاخیر رشد ذهنی و جسمی، کوتاهی قد، چهره ای با ویژگی های خاص و … می باشد.
• سندروم تریزوم 18 (ادواردز): این سندروم ناشی از وجود یک نسخه اضافی از کروموزوم 18 است. نوزادان مبتلا به این سندروم معمولا با ناهنجاری های جدی قلبی، کلیوی و سایر ارگان ها متولد می شوند و متاسفانه بسیاری از آنها در دوران نوزادی و یا اوایل کودکی جان خود را از دست می دهند.
• سندروم تریزوم 13 (پاتو): این سندروم نیز به دلیل وجود یک کروموزوم اضافی در کروموزوم 13 رخ می دهد. علائم این سندروم شباهت هایی به تریزوم 18 دارد و اغلب نوزادان مبتلا در بدو تولد و یا چند هفته بعد فوت می کنند.
• سندروم نقص مادرزاد تابلوتاب (تال): این سندروم ناشی از جهش در یک ژن خاص است و با ناهنجاری های متعدد انگشتان دست و پا، ناهنجاری های قلبی، صورت و … همراه است.
• سندروم فریاد گربه (سندروم 5p-): این سندروم به دلیل حذف بخشی از بازوی کوتاه کروموزوم 5 ایجاد می شود. ویژگی های ظاهری خاص صورت، گریه با صدای بلند و نافذ، مشکلات بلع و … از علائم این سندروم می باشد.

تشخیص سندروم در نوزادان:

تشخیص سندروم های مادرزادی اغلب از طریق بررسی های تخصصی دوران بارداری، غربالگری های اولیه و یا آزمایشات ژنتیکی پس از تولد صورت می پذیرد.

 اهمیت تشخیص زودهنگام سندروم در نوزادان:

تشخیص به موقع سندروم ها در نوزادان این امکان را فراهم می سازد تا کودک تحت مراقبت های پزشکی و درمانی مناسب قرار گیرد. همچنین خانواده کودک می توانند از مشاوره های ژنتیکی بهره مند شوند و از احتمال بروز این سندروم در فرزندان بعدی مطلع گردند.

نکات مهم:

• این لیست، تنها شامل برخی از سندروم های شایع در نوزادان است و سندروم های متعدد دیگری نیز وجود دارند.
• تشخیص و بررسی های تخصصی توسط پزشک متخصص ژنتیک و تیم پزشکی صورت می پذیرد.
• والدین نوزادانی که تحت تاثیر هر گونه سندروم قرار دارند می توانند از حمایت گروه های درمانی و انجمن های مربوطه بهره مند شوند.

نتیجه گیری: آگاهی از انواع سندروم های مادرزادی و غربالگری های دوران بارداری می تواند در تشخیص زودهنگام و بهبود کیفیت زندگی نوزادان مبتلا نقش بسزایی داشته باشد.

سندرم پیش از قاعدگی (Premenstrual syndrome) که به اختصار PMS شناخته می‌شود، مجموعه‌ای از علائم جسمی، روحی و روانی است که بسیاری از زنان در دوره‌ی خاصی از چرخه‌ی قاعدگی خود تجربه می‌کنند. این علائم معمولا در هفته‌ی یک تا دو هفته پیش از شروع خونریزی قاعدگی بروز پیدا کرده و پس از آغاز خونریزی، به تدریج کاهش می‌یابند.

علل سندرم پیش از قاعدگی

علت دقیق بروز PMS هنوز به طور کامل شناخته نشده است. با این حال، نوسانات هورمونی، به ویژه کاهش سطح استروژن و پروژسترون پس از تخمک گذاری، از عوامل زمینه‌ساز در ایجاد این علائم به شمار می‌رود.

برخی از عوامل زمینه‌ساز دیگر می‌توانند در تشدید علائم PMS نقش داشته باشند، از جمله:

• کمبود برخی مواد مغذی: کمبود ویتامین‌ها و املاح معدنی مانند منیزیم، ویتامین B6 و اسید چرب امگا ۳
• سابقه‌ی افسردگی یا اضطراب
• چاقی و اضافه وزن
• سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به PMS

علائم سندرم پیش از قاعدگی

علائم PMS در افراد مختلف می‌تواند متفاوت باشد. برخی از شایع‌ترین علائم عبارتند از:

• علائم خلقی: تحریک‌پذیری، عصبانیت، افسردگی، اضطراب، نوسانات خلقی
• علائم جسمی: سردرد، درد سینه، نفخ شکم، گرفتگی عضلات، خستگی، تغییرات اشتها
• علائم رفتاری: تغییر در الگوی خواب، اختلال در تمرکز، تمایل به انزوا

تشخیص سندرم پیش از قاعدگی

تشخیص PMS معمولا بر اساس بررسی شرح حال بیمار و الگوی بروز علائم صورت می‌گیرد. در مواردی که علائم بیمار شدید بوده و زندگی روزمره را تحت تاثیر قرار دهد، ممکن است پزشک برای رد سایر احتمالات، انجام برخی آزمایشات را تجویز نماید.

درمان سندرم پیش از قاعدگی

هیچ درمان قطعی برای PMS وجود ندارد. با این حال، با برخی راهکارها می‌توان شدت علائم را کاهش داد و کیفیت زندگی را در این دوره بهبود بخشید. این راهکارها عبارتند از:

• تغییرات سبک زندگی: داشتن رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، مدیریت استرس و خواب کافی
• مصرف مکمل‌های غذایی: مصرف ویتامین‌ها و املاح معدنی مورد نیاز با تجویز پزشک
• درمان‌های دارویی: در موارد خاص و با صلاحدید پزشک، ممکن است تجویز داروهای ضدافسردگی یا مسکن‌ها برای کنترل علائم ضروری باشد.

جمع بندی : سندرم پیش از قاعدگی (PMS) وضعیتی شایع در میان زنان است که با نوسانات خلقی، علائم جسمی و تغییرات رفتاری همراه می‌باشد. در صورتیکه علائم PMS زندگی روزمره را مختل کند، لازم است جهت تشخیص و دریافت مشاوره‌های درمانی به پزشک مراجعه شود.